De droom van een millennial, 12 november

Aro Valley, Wellington

Na 16 dagen, een paar duizend kilometer, 5 nachten in mijn auto en heel veel nieuwe kennissen en vrienden kwam mijn roadtrip tot een einde. Ik ben van Auckland vertrokken en langs - pak uw Google Maps er lekker bij, beste lezer - Whangamata, Rotorua, Taupo, Turangi, New Plymouth, Mount Taranaki en de verdere westkust naar Wellington gereden. Ik heb mijn eerste lifter ooit opgepikt en gelijk twee dagen met hem doorgebracht en een vriendschap opgebouwd. Drie jonge rugzakreizigers en ik hebben onze eerste hike van meerdere dagen voltooid terwijl we elkaar net twee dagen kenden en alles zelf goed gepland hadden, tot het inschatten van de correcte hoeveelheid havermout aan toe. (Oké we hadden iets te veel, maar het bleef indrukwekkend.) Ik heb een lammetje gevoerd en ik heb gewandeld en overnacht in gebieden waar alleen maar vogels leken te leven. In elk hostel waar ik kwam, heb ik nieuwe mensen ontmoet. Tegelijk was ik vaak alleen, en soms eenzaam. Het ene moment kon ik mij bij God niet voorstellen waarom het een goed idee was om in mijn eentje op pad te gaan, en de volgende dag kon ik me niets anders voorstellen. 

In The Unbearable Lightness of Being schrijft Milan Kundera (vertaald uit het Tsjechisch) als volgt: “We can never know what to want, because, living only one life, we can neither compare it with our previous lives nor perfect it in our lives to come.“ Een mooie quote, en goed om te herinneren wanneer we te veel terug kijken naar de keuzes die gemaakt zijn. Twijfel gaat niet weg, op een gegeven moment kiezen we een pad en besluiten we om de twijfel achter ons te laten. Als gedreven piekeraar is dat niet altijd even makkelijk. Daarom vind ik rust in dubbel twijfelen. Wanneer ik eerst denk dat ik meer mensen moet ontmoeten en met anderen moet reizen en meteen daarna het gevoel heb dat ik meer tijd alleen door wil brengen, kan ik de conclusie trekken dat ik een goede balans heb gevonden. Dat is het toch uiteindelijk, een balans. Gelukkig hoeft dit evenwicht niet perfect te zijn, met te veel wikken en wegen is er helemaal geen tijd meer over om te genieten en dat vindt niemand leuk. 

Na 16 dagen ben ik nu in Wellington. Op vrijdag 1 november reed ik, zonder navigatie, achter de auto van twee nieuwe vrienden aan de stad in. Andrea en Lova had ik de dag ervoor ontmoet, op een nacht waar ik verwachtte compleet alleen te zijn zonder anderen in zicht kwamen er toch een paar auto’s de kampeerplaats oprijden. Andrea uit de VS en Lova uit Zweden hebben elkaar online ontmoet op een soort buddy-search en ze reizen nu al langer dan een maand samen in een minibusje. Ik deelde mijn bier in de avond, zij deelden hun muesli in de ochtend. Nu heb ik nog steeds contact met ze, ik ben gaan klimmen met Andrea en Lova heeft Sunny een paar dagen mee op het moment voor een trip met haar nieuwe vriendje. Een vriendschap is snel geboren in de wop-wops van Nieuw-Zeeland.

Een dag later, nadat ik langzaam probeerde te wennen aan het leven in de stad na het kamperen, ging ik weer naar mijn auto en reed ik naar een nieuw adres. Het huis waar ik toen naartoe reed, is het huis waar ik 8 dagen later nog steeds zit te schrijven. Ik ben heel dankbaar voor dit huis en haar geweldige bewoners. Dat begon allemaal toen ik hierheen reed. Mijn data deed het eindelijk weer, na een halve week. (Een halve week vol realisatie dat mijn leven een stuk langzamer zou gaan zonder mobiel en ik met een kaart moest navigeren naar een infodesk om te vragen wat er zo al niet te doen was.) Ik reed naar de wijk Aro Valley in Wellington en daar vond ik Caitlin aan de kant van de weg. Cait ken ik nu al heel goed, maar daar aan de kant van de weg was de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Dat behoeft een kleine uitleg. Terug in Groningen ben ik het afgelopen jaar goed bevriend geraakt met Noah uit de VS, die ik ken van Wiskunde. Toen ik hem vertelde dat ik naar Nieuw-Zeeland ging, vertelde hij mij dat zijn ex-vriendin daar woonde en dat ik haar op moest gaan zoeken. Ik zei “tof plan” (in het Engels natuurlijk), voegde haar toe op Facebook toen ik in Nieuw-Zeeland was en nu woon ik hier al 8 dagen met vijf anderen in een huis dat eigenlijk maar geschikt is voor vier personen. 

Eerder schreef ik al over onze perceptie van tijd en hoe dit niet vaak overeenkomt met de natuurkundige definities die dagen, weken en maanden bepalen. Hoewel dat dus subjectief is, is het soms hetzelfde bij verschillende personen. Zo waren alle huisgenoten en ikzelf verbaasd op zaterdag, toen we beseften dat ik nog maar een week deel was van hun leven. Ik voel me al erg thuis in dat huis, op 26 Epuni Street in Wellington. Naast mij wonen er Caitlin, Austin, Dan, Jason en Ronja. Allemaal vrienden, waar u later ongetwijfeld meer over hoort. We koken samen, we maken muziek en tekenen, we gaan samen naar yoga. Eigenlijk voldoen we aan een vrij compleet beeld van een milennial-commune, en het zal u niet verrassen dat ik mijn plek erin goed gevonden heb. Op het moment zit ik met Ronja bij het café waar Caitlin werkt, in de zon en omringd door de  bewoners van Aro Valley. Ik draag Caitlins kleren en als cross-over tussen Jim Morrison en David Bowie (maar zonder de drugs van die twee, geen zorgen moeder) pas ik verrassend goed in het straatbeeld. 

Dat doet me denken aan het bijzonderste compliment dat ik ooit heb ontvangen, afgelopen zaterdagnacht. Een dronken Canadees was van mening dat ik lijk op een kruising tussen Leonardo DiCaprio (oké oké) en een hond. De filmster, Leonardo DiCaprio, en het huisdier, de hond. Maar wel, en ik citeer: “In the best way possible”. Daardoor was ik toch opgelucht, stelt u zich toch eens voor dat u zou lijken op een slèchte kruising tussen Leo en een trouwe viervoeter. Nee nee, niet deze jongen.

Natuurlijk is het niet allemaal yogalessen en bijzondere complimentjes onder de zon. Wie leeft, moet eten en wie eet, moet boodschappen doen en daarvoor betalen. Mijn carrière als werkende inwoner van Welly is nog niet bepaald van de grond gekomen. Ik heb een dag gewerkt als afwasser, waarvoor ik niet snel of gestrest genoeg ben, en een uurtje als tiller van een koelkast voor een bar. Het laatste leverde me 30 euro op en twee gratis bier om 5 uur ’s middags, een moeilijk te evenaren uurloon. Goede tips zijn welkom, als u het leuk zou vinden dat ik genoeg geld over heb voor een terugticket en op bezoek kom. De gouden tip mag mij ophalen van het vliegveld.

Het is dat ik het geld nodig heb, maar werken is absoluut geen prioriteit qua tijdsbesteding. Ik heb het gevoel dat ik al heel veel leer van het leven hier en van de verschillende mensen die ik zo ontmoet. Samen met Austin en Dan ben ik ook weer begonnen met klimmen en ik heb mijzelf de uitdaging opgelegd om elke dag 100 push-ups, 100 sit-ups en 100 seconden in plank te doen, 100 dagen lang. Doe thuis lekker mee, dit is een interactieve blog. Verder probeer ik voor het eerst in mijn leven te beginnen met het leren van muziek, theorie en praktijk, en ben ik aan het tekenen en lezen. Er zijn genoeg musea en mensen om me een lange tijd bezig te houden en ik vrees de dag dat ik hier weer weg ga. Zoals altijd maakt het komen van die dag het ook mooier, op de manier dat het besef van de dood het leven waarde geeft. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, zoals ik het begrijp.

Wanneer u de volgende blog van mij leest, ben ik hopelijk op een vergelijkbare plek. Misschien met iets meer inkomen, dat zou geen kwaad kunnen. Vanavond kamperen Caitlin, Austin, Andrea en ik bij een soort drum-evenement op het strand, ik zal proberen wat foto’s te maken aangezien ik ook geen idee heb wat te verwachten. Soms zet Cait wat foto’s op Facebook, daar word ik wel in getagd. Zelf doe ik ook een Instagram, als u die nog niet gevonden had op @ondersteboven.maarten. Eigenlijk is dat een veel leukere naam dan Maarten Upside Down, die titel zal ik eens aanpassen. Ik denk dat ik hier geen foto’s meer upload, omdat het altijd maar wat gedoe is. Dus kijk vooral op de Instagram, daar blijf ik wel foto’s op zetten. Dan weet ik later ten minste zeker dat het niet één lange droom was, soms lijkt het daar wel op. Misschien is het dat ook wel, in dat geval ga ik nu snel genieten van mijn dromenwereld. Bedankt voor het lezen, het volgende stuk schrijf ik misschien in het Engels naar verzoek van nieuwe vrienden hier. Dat u het even weet.

Liefs,

Maarten