Nog even in Auckland, 6 oktober

6 oktober 2019 - Auckland, Nieuw-Zeeland

Attic Backpackers, Auckland

Dit weekend begon mijn zaterdagochtend om half 5. Dit was om wakker te zijn vóór de vogeltjes en ze horen wakker te worden. Moet ik er wel bij zeggen dat ik ook prima om half 6 op had kunnen staan, maar dat had ik niet helemaal begrepen. Toch, nog steeds wel vroeg maar wel leuk. Dit was op Tiritiri Matangi, een eilandje en “scientific reserve” vlakbij Auckland. De naam betekent “kijkend naar de wind” (het wind-deel klopt, ik ben nu aardig verkouden) in het Māori. Om de vraag in uw hoofd te beantwoorden, hierbij een korte geschiedenisles over de “natives”:

Zonsondergang op Tiritiri

De Māori waren de eerste menselijke bewoners van Nieuw-Zeeland die in de 14e eeuw in kano’s overkwamen uit Polynesië. Na vier eeuwen te leven met de natuur werden de Māori - deze ziet u niet aankomen beste lezer - lastig gevallen door West-Europeanen. Wat dat betreft is er niet veel veranderd, want er lopen nog steeds flinke aantallen Europeanen rond. De allereerste Europese toerist in Nieuw-Zeeland die Māori tegenkwam, een Nederlander met heuse #wanderlust, was Abel Tasman die in 1642 het aan de stok kreeg met de bewoners. Niet een heel sterk begin. Toch is er, relatief gezien, in de geschiedenis weinig gedoe geweest tussen de Māori en de Europeanen. In 1840 werd het Verdrag van Waitangi getekend door de Māori en de Engelsen. Daar moet wel bij gezegd worden dat dit zeker niet door alle hoofdmāori was ondertekend. Dat Engelsman Hobson vervolgens de kolonisatie van Nieuw-Zeeland legitiem praatte onder dekking van “unanimous adherence” , was dan ook niets anders dan een klassieke leugen. Hier had de Colonial Office gek genoeg helemaal geen problemen mee en zo geschiedde de kolonisatie. 

Zoals verwacht was dit niet het einde van de spanning tussen de twee volken. Een mooi voorbeeld is One Tree Hill in Auckland. Dit is misschien wel een van de originele clickbaits, want er staat dus helemaal niet één boom op One Tree Hill. (Mijn stand-up comedy show over Nieuw-Zeeland volgt nog, weest op uw hoede.) Goed, de reden dat One Tree Hill geen boom meer heeft, maar wel zo heet, is eigenlijk wel interessant. De originele boom die de heuvel zijn naam gaf, stond al niet meer sinds 1852. Deze werd geveld door een man gedreven door ofwel vandalisme ofwel een gebrek aan brandhout, volgens verschillende bronnen. Om de façade nog enigszins in stand te houden, werd er een nieuwe boom geplant in 1870 en zo was de naam weer gerechtvaardigd. Als boegbeeld van de Engelse trots werd deze boom slachtoffer van Māori-activisten met kettingzagen in 1994 en in 2000. Na de tweede aanval, naar aanleiding van onrechtvaardige activiteiten door de Engelsen, kon de boom niet meer gered worden. De kettingzaag van de eerste aanval is zelfs nog op een Nieuw-Zeeuwse veilingsite beland. Het is geen oorlog meer, maar ik denk ook niet dat er veel verjaardagsfeestjes zijn waar Māori en Engelsen samen borrelhapjes eten. Uiteindelijk heeft er na lang overleg een ceremonie plaats gevonden in 2016 waarbij negen jonge bomen zijn geplant. Negen. Op One Tree Hill.

Goed, genoeg Wikipedia voor vandaag. Het is wel zondag en u bent hier niet om over bomen te lezen, maar over mij. Dat doet mijn ego goed en ik voldoe graag aan deze opdracht. Ik zit nu aan mijn ontbijt op zondagochtend, het is mijn laatste dag in Auckland. Het is rustig hier, zoals het zondagochtend betaamt, maar de keuken is toch gevuld met fijne emoties. Er zijn namelijk een jongen en een meisje, waarbij het woord vakantieliefde nog net niet op hun voorhoofd geschreven staat. Ik had ze al eerder zien praten en nu stralen ze het onzekere en spannende gevoel uit dat hoort bij een liefde die net begint. De jongen pakt haar bij haar zij als hij gaat zitten. Zij beweegt nonchalant haar hoofd, ze weet met wat voor blik ze hem aankijkt. Het meisje doet zich wat zelfverzekerder voor dan de jongen, maar ze lacht sneller dan hij grapjes kan maken en praat met een giechel in haar stem waarin te lezen is dat ze de afgelopen dagen voor het eerst gezoend hebben. Ondertussen gaat het leven om hen heen door, er worden banen gezocht, er wordt thee gemaakt en er worden blogs geschreven. Maar hun liefde hangt in de lucht. Zoals geschreven in mooie roman Shantaram die ik nu lees en aanraad: Door hun geluk zijn ook onze levens even mooier gemaakt.

Vandaag is dus mijn laatste dag in Auckland, morgen vertrek ik naar het zuiden en ik ben niet van plan terug te komen als het niet nodig is. Mijn eerste stop is Raglan, een surfplaatsje aan de westkust ter hoogte van Hamilton. Het is niet zo ver, maar het klinkt als een leuke plek en het schijnt een paar dagen mooi weer te worden. Er staan nog genoeg dingen op mijn dat-zou-leuk-zijn lijstje (dat klinkt wat minder stressvol dan een to-do lijst) en surfen is een mooi begin. Zo begint mijn langzame tocht naar Wellington, de stad helemaal in het zuiden van het Noordereiland. Tegen de tijd dat ik daar ben, zou het wel eens nodig kunnen zijn dat ik werk zoek. Dat is het plan voor nu, en ik heb een plek om naartoe te gaan als ik eenmaal in Wellington ben via vriend Noah. Hoe ver we dan in het jaar zijn en hoe ver ik dan in mijn portemonnee ben, is voor later.

Sinds ik mijn laatste blog schreef, heb ik mijn rondtrip afgerond met nu-vriend Max. Hopelijk hebben we de tijd om elkaar te zien wanneer ik in Australië ben en dat is hoe ik mijn eerste vriend maakte op mijn eerste avond. Ook Karl (Het is met een K, ik had het eerst fout) uit Amerika spreek ik nog en hij gaat dinsdag mee surfles nemen. In Auckland heb ik ondertussen wat saaie dingen gedaan, zoals het regelen van een telefoonnummer en het laten repareren van mijn oplaadpoort in mijn telefoon. (Dit weerhield me er niet van om met een slecht opgeladen telefoon op pad te gaan, mijn navigatie dus te verliezen en Alex in stress achterlaten omdat ik ineens ophing door de lege batterij.) Ik ben ook naar Tiritiri geweest dus en dat was wel een heel bijzondere ervaring. Ik heb een kiwivogel gezien, nog veel meer vogels en zelfs pinguïns die maar 25 centimeter groot worden. Die waggelden ’s nachts rond over de paden op zoek naar hun huisjes. 

Omdat ik niet altijd even veel tijd heb, schrijf ik nu ’s avonds door. Het is hier bijna zeven uur en het is een prachtige zondag. Ik ben naar een museum geweest, heb Japans geluncht en ik heb rondgetourd op een elektrische scooter. Die verhuren ze hier overal in de stad, het leukste vervoersmiddel dat ik ken. Het hostel- en reisleven is nog steeds op en neer, ik ontmoet veel mensen en ik laat veel mensen achter. Dit werd vandaag weer duidelijk, toen ik doei zei tegen vriendin Jenny waarmee ik een groot deel van Auckland heb verkend. Zij blijft hier werken en ik ga genadeloos door met mijn reis. Elke keer dat ik iemand ontmoet waarmee ik het goed kan vinden, word er een stukje van mij opgelicht en ik geloof graag dat ik mezelf daardoor ook langzaam beter leer kennen. Vind jezelf op reis, zoals het een tienermeisje zoals mijzelf betaamt. Daarbij komt alleen ook dat bij het gedag zeggen weer een deel van mij dooft. Dat klinkt verdrietig en dat mag het ook wel zijn. Misschien dat ik beter word in het afstand houden en bij mezelf blijven, misschien dat ik gewend raak aan de golven omhoog en omlaag. Om niet meer zeeziek te worden, moet je eerst een aantal dagen op zee zijn en ik ben nog aan het inslingeren. 

Het weer wordt trouwens beter hier en de dagen langer, dat is fijn om echt te merken. Vandaag was een zonnige dag en ik zit nu nog steeds zonder jas in het park. Een goede zaak, want binnen in een hostel houd ik het niet lang genoeg vol. Om het toch nog even koud te hebben, gaan we dinsdag dus het oceaanwater in. Hopelijk goed ingepakt in wetsuit en gewapend met een surfboard. Als je maar blijft staan, ga je niet zo vaak kopje onder. Ik ben benieuwd naar Raglan, volgens de Lonely Planet is het misschien wel “the most good-looking town of New Zealand”, dus ik pas er vast goed tussen. 

Morgen ga ik voor het eerst hier liften, met mijn linkerduim dus. Behalve tot mijn hostel komen, heb ik nog niet veel plannen behalve het verlaten van Auckland. Daar heb ik zin in en het is ook wel een beetje spannend, omdat het toch voelt alsof het avontuur nu nog meer begint. Hopelijk ga ik veel van het Noordereiland zien en als dat niet zo is, is het vast omdat ik het op een bepaalde plek ergens naar mijn zin heb. Het vooruitzicht is ten minste mooi. Dat was de blog voor vandaag. Ik geniet nog even van het weer en van Auckland, en dan waggel ik net als de pinguïns weer naar huis. 

Liefs,

Maarten

Foto’s

2 Reacties

  1. Jurjen:
    7 oktober 2019
    Leuk stukkie weer hoor
  2. Jacqueline:
    12 oktober 2019
    Pinguïns gezien: jouw reis kan niet meer stuk. En wat schrijf je gezellig. 😘