Kerst in korte broek, 5 januari

Onderweg naar Newcastle, New South Wales, Australië

Aan al het goeds komt een einde. Zo ook aan al het slechts trouwens, maar daar hoort u nooit iemand over. Voor mij eindigde een heel goed jaar een aantal dagen geleden, al 10 uur eerder dan voor iedereen in Nederland. Terwijl daar de champagne net werd geopend tijdens de laatste tonen van Bohemian Rhapsody in de Top 2000, was ik al wakker met een gezonde afkeer voor champagne om het jaar mee te beginnen. (Voetnoot: Zou het niet veel leuker zijn om de Top 2000 een Top 20xx te maken, met precies evenveel liedjes als het jaartal dat we inluiden? Zodra ik tijd heb, zal ik een petitie beginnen.) Ik vierde het begin van het nieuwe jaar in een huis aan de haven van Sydney waar ik heel gelukkig terecht kwam, met uitzicht op de brug waarboven het grootste vuurwerk ter wereld te zien is. Dat was overigens een onderwerp van discussie, met alle vuren die Australië momenteel verwoesten. Uiteindelijk was het niet afgelast en was het bovenal erg indrukwekkend. Een voordeel van NYE aan deze kant van de wereld is dat er geen Unox-mutsen en warme chocolademelk nodig zijn voor een nieuwjaarsduik, al verwacht ik natuurlijk van mijn lezers dat u ook een snelle duik onderneemt. Zo ging ik fris, en met een vaag besef dat het dan echt 2020 was, het nieuwe jaar in.

Nu is het vier dagen later, en ben ik al 19 dagen in Australië. Op het moment zit ik in een koffiezaakje met airco om te ontsnappen aan de brandende 39 graden in Newcastle. Hoewel dit rustige stadje aan het strand ligt en er dus wel zeebriesjes zijn, nemen die evenveel gloeiende lucht mee als frisse zeetemperaturen en zo word je van alle kanten verwarmd. Een soort warmtemassage, maar dan iets minder rustgevend. Ik zit tegenover vriend Gijs, die door zijn toewijding aan mijn blog een meet & greet met de auteur heeft gewonnen. Geheel toevallig is zijn broertje Mees ook in Australië en reizen wij met zijn drieën, maar Gijs is hier gewoon om mij te kunnen zien natuurlijk. We zijn al een aantal dagen samen en morgen scheiden onze wegen weer. Zij gaan door om nog te duiken en te skydiven, ik ga musea bekijken in Sydney. Het is aan de lezer om te bepalen wie cooler klinkt. Vervolgens vlieg ik op dinsdag 7 januari, de verjaardag van broer Berend, terug naar Nieuw-Zeeland. Excuses voor mijn afwezigheid bij het verjaardagsontbijt, maar dan ben ik helaas net onderweg. Dan ben ik twee maanden in Nieuw-Zeeland en vervolgens vlieg ik op 8 maart terug naar de lage landen.

De achtste dag van maart, dat is de dag waarop mijn avontuur aan deze kant van de wereld afloopt. Na lang wachten heb ik eindelijk mijn terugreis geboekt. Dan keer ik terug na 168 dagen van huis te zijn. Hoe voelt dat dan, om eindelijk een datum vast te zetten? Dat is altijd een mengelmoes van emoties voor mij, maar er valt vaak vooral keuzestress weg.

Het vastleggen van een datum van vertrek is altijd een keuze, met veel voors en tegens voor verschillende momenten. Hoe lang wil ik hier zijn om een volledige ervaring van het land mee te krijgen? Wanneer heb ik het meeste wel gezien en moet ik gaan om de pret niet dood te laten bloeden? Hoe graag wil ik terug naar huis en hoe graag willen mensen thuis mij weer zien? In mijn ervaring zijn dit geen vragen die ik in een dag kan beantwoorden en een poging daartoe eindigt meestal in zweven boven de aarde in een wolk van mijn eigen gedachten en aardig wat stressnetflixen. Dat is jammer, want eigenlijk weeg ik alleen maar leuke dingen tegen elkaar af: wanneer wil ik nóg liever thuis zijn dan dat ik weg wil zijn? Hoewel dat een mooie Winnie-the-Pooh-manier is om het dilemma te bekijken, ben ik mij er ook wel van bewust dat er altijd wat stress komt kijken bij beslissingen en het menselijk brein draait dit graag om tot we negatieve dingen tegen elkaar afwegen. Als ik dan eindelijk de knoop doorhak, is het zaak om vooruit te kijken en niet terug te komen op het oeroude vraagstuk: maar wat nou als ik deze bétere keuze had gemaakt?! Met de blik op de toekomst dus bij deze: 9 maart ben ik weer in Nederland, houd de spandoeken alstublieft binnen de toegestane afmetingen en vergeet geen toestemming te vragen voor u drone-shots probeert te filmen van mijn terugkomst.

De afgelopen 19 dagen ben ik in Australië geweest, in totaal ben ik er drie weken. In deze tijd ben ik gaan beseffen hoe verschillend de twee landen zijn die wij vaak als het continent Oceanië zien. In Wellington droeg ik meestal een lange broek door de lagere temperaturen en de wind, maar in Canberra was de enige reden om een lange broek te dragen bescherming tegen de zon. Waar in Nieuw-Zeeland begin december nog wegen gesloten waren door overstromingen, staan hier files door rook en vuur. Kate wilde mij graag meenemen naar de Blue Mountains, een prachtig stuk natuur naast Sydney, een deel van Australië dat ik graag wilde zien. We zijn niet geweest, omdat het hele park in vuur en vlam is opgegaan voor ik hier aankwam. Inmiddels is een deel van Australië met een oppervlakte van 60.000 vierkante kilometer afgebrand. Dat is een landmassa groter dan Nederland, dat 41.000 vierkante kilometer groot is ter vergelijking. Bizarre getallen. Op het moment van schrijven ben ik zelf zo veilig als ik kan zijn in deze staat. Ik ben in New South Wales, boven Sydney in Newcastle aan de kust. In het zuiden, tot zo’n 200 kilometer onder Sydney, is een noodtoestand uitgeroepen en vandaag is daar een erg heftige dag door de hoge temperaturen en de sterke wind. Ik houd het goed in de gaten, maar voor mij zou dit geen gevolgen moeten hebben. Toch voelt het dichtbij en ben ik meer dan eens door de rook gereden of heb ik een andere route moeten nemen om de afgesloten wegen te ontwijken toen ik dichter in de buurt was van de grotere vuren. Want vuur is er overal, alleen is het soms groter dan anders.

Dat is voor mij wel genoeg over de bushfires, laat ik iets meer vertellen over de leuke delen van mijn tijd in Australië. Zo heb ik bijvoorbeeld een heuse familiekerst bijgewoond, al was ik weg van mijn eigen familie. Kates familie heeft mij met open armen ontvangen en we zaten met 17 (!) mensen aan tafel. Ik kreeg zelfs cadeautjes, waaronder teenslippers met de vlag van Australië en “desktop rugby”, waarbij met de wijsvinger een rugbybal door een goaltje (over een goal? Hoe werkt dat bij rugby?) schiet. Daarnaast zijn we onder andere gaan zwemmen en hebben we een visbarbecue gehad. Veel Australischer dan dat wordt kerst geloof ik niet, zonder een complete kangoeroe te serveren. 

Op dit halfrond is het zomer en bij zomer hoort zomervakantie. Zoals Kates moeder al zei komt alles eigenlijk heel onhandig samen met de kerstdagen, het nieuwe jaar en het afsluiten van het academisch jaar. Zij is van mening dat kerst in juli een gezondere optie is, vooral voor de moeders van Australië, en ik kan mij wel vinden in het sentiment. Gelukkig is er de optie om te ontstressen en op zomervakantie te gaan, zoals Kates familie altijd doet aan de kust ten noorden van Sydney. Ik was ook uitgenodigd - waar houdt de gastvrijheid op?? - en zo reden wij met het hele gezin naar het noorden. Ik had mij opgeofferd om samen met het zusje van Kate in de auto zonder airco te rijden en zo heb ik ontdekt waarom Australië weinig sauna’s heeft, omdat een apart gebouw daarvoor helemaal niet nodig is. Ook dit was het meer dan waard, omdat we zo in een kustplaatsje uitkwamen wat deed denken aan een Nederlands waddeneiland voor een paar dagen zon, zee en strand. En kajakken en een potje tennis, twee familietradities waar ik graag aan meedeed. Tot oudjaarsdag waren we daar, waarna een zweterig autoritje ons naar Sydney bracht voor de jaarwisseling.

Na Newcastle ben ik nu nog onderweg voor een paar dagen in Sydney, in mijn eentje. Dat is ook weer even geleden, dat ik alleen op pad ben geweest. Sydney barst van de musea en indrukwekkende uitzichten, dus ik ben vast mijn tijd wel zoet. Er is veel gebeurd de afgelopen weken, met veel verschillende mensen. Vandaar misschien een minder geaarde toon in mijn blog van vandaag, maar ik hoop dat ik de belangrijke punten heb kunnen overdragen. Ik probeer snel weer een nieuw verhaal te schrijven, ook in dit jaar ga ik nog door. Ik hoop dat u allemaal een fijne tijd heeft gehad met kerst en oud en nieuw, al zal het wel lekker koud geweest zijn. Maar goed, 40 graden is ook niet alles, al klinkt dat voor u vast niet gek nu. 

Liefs en een fijn 2020,

Maarten