Verjaardag zonder taart, 10 februari

Kampeerplaats aan Lake Wakatipu, vlakbij Queenstown

Op het moment van schrijven is het acht uur ’s avonds in Nieuw-Zeeland. Waar we vandaag zijn, is dat een goede temperatuur om buiten te zitten en is het fijn om niet te hoeven schuilen voor de brandende zon die eerder scheen op het kampeerveld. Gisteren om acht uur ’s avonds gingen we niet naar buiten zonder drie lagen kleding om te beschermen tegen de ijskoude wind. Zoveel verschil kan een dag en tweehonderd kilometer in de auto blijkbaar maken. Vandaag kan ik gelukkig buiten zitten om te schrijven, met uitzicht op de bergen die Lake Wakatipu omringen en met de geluiden van het meer zelf. Ik ben omringd door kleine zandvliegjes en de wijn die ik wilde drinken, is helaas zuur geworden door de felle zon vandaag. Mijn haar is nog enigszins nat van mijn eerdere duik in het meer, ik voel me rozig door de afwisseling van het koude water en de warme temperatuur. De laatste late kampeerders rijden het terrein op om een plekje te zoeken in het licht van de zon die al achter de bergen verdwenen is, en de vogeltjes fluiten de laatste tonen voor de dag. Een vogelspecialist vertelde mij ooit dat vogels bijna exclusief zingen om een partner aan te trekken. Zouden de vogels die ik nu hoor, vlak voor het slapen gaan, equivalent zijn aan de dronken studenten die om vier uur ’s nachts hun geluk nog proberen in de stad? In dat geval wens ik ze veel succes, helaas is er geen vogelfebo voor als het niet meezit. 

Het is inmiddels negen dagen geleden dat ik op de veerboot stapte om mijn bekende noordereiland te verruilen voor het spannende en onbekende eiland drie uur verderop. In deze acht dagen, na een dag voorbereiding, die Andrea en ik nu onderweg zijn, hebben we de hele oost- en zuidkust van het eiland al achter ons gelaten. We hebben een van de warmste dagen ooit, als we de ongetwijfeld geloofwaardige surfer moeten geloven, meegemaakt aan de noordoostkust van het eiland, waar al onze chocola smolt en het strand niet uit te houden was buiten het water. In het zuiden van het eiland, bij Nugget Point, zagen we ontelbaar veel zeehonden op de rotsen buiten de kust, zonnend boven het ijskoude water en spelend met hun baby’s die pas goed te zien waren door een verrekijker. Door weer en wind kookten we op onze gasfornuisjes om vervolgens wakker te worden met een uitzicht op zee dat het ongemak teniet deed. Ongemak dat soms lastig kan zijn, zeker gezien het contrast met mijn erg comfortabele periode in Wellington.

Rondreizen in een busje, of “van” (als in caravan, maar dan cooler), brengt wel wat oncomfortabele tijden met zich mee, zeker voor twee arme studenten. Zo heeft Andrea’s Toyota Estima uit 1994 met 315000 kilometer op de teller, u raadt het niet, soms wat mankementen. Na een onzekerheid met de koelvloeistof - het is nu kouder, dus dat komt vast helemaal goed -, is een probleem wat ons bezig hield, en houdt, het starten van de motor aan het begin van de dag. Inmiddels heb ik geleerd dat zo’n probleem aan een hoop factoren kan worden toegeschreven. Ik zal u niet lastigvallen met de details, al is het wel interessant, want veel van de mogelijke oplossingen zijn het proberen niet echt waard in relatie tot de marktwaarde van ons geliefde voertuig. Vandaar dat, na veel garages en behulpzame campinggasten, onze conclusie is om betere kwaliteit benzine te tanken, een 30 dollar systeemreiniger door de motor te gooien en op pad te gaan met een 25%-ether spuitbus voor noodgevallen. Dit werkt tot zover - de testset bestaat uit een enkele ochtend - goed en we maken ons een stuk minder zorgen.

De rest van de ongemakken kan samengevat worden als een verdere waardering voor een van de eerste uitvindingen van de mens: het huis. Zo staat een huis altijd op dezelfde legale plek en hoef je dusdanig niet elke avond op zoek naar een goedkope plaats om je huis een nachtje neer te zetten. Deze constante locatie brengt nog meer voordelen met zich mee, en een daarvan is stroom voor een koelkast en verwarming of airconditioning. Meestal heeft een huis ook meer ruimte voor twee personen dan onze auto, wat op bepaalde momenten wel voordelig is. Andrea is vandaag behoorlijk ziek, we verdenken de rijst van gisteren, en dat is niet altijd even makkelijk voor ons beiden gezien zij niet alle ruimte op wil nemen en ik niet in de weg wil staan. Gelukkig is het weer hier fijn en werkt het allemaal goed naar omstandigheden tussen ons, ook nu. Zelfs met al deze dingen denk ik er over na om dit ook in Europa te doen, met een busje dat echt van mij is, een mooi vooruitzicht voor binnenkort of later.

Zelf ben ik fysiek een stuk fitter dan Andrea, maar ook in mijn lichaam voel ik de week die we gehad hebben terug. Niet alleen in mijn lichaam voel ik dat, maar ook mentaal zijn de gevolgen te merken van een nieuwe reis, een nieuwe metgezel en allerlei nieuwe plekken en ervaringen. Ik ben trots op hoe positief en energiek ik ben gebleven, ook wanneer de omstandigheden niet makkelijk waren, maar zo’n niveau komt en gaat in vlagen. Dat heb ik wel eerder gemerkt - misschien heb ik er zelfs over geschreven -, de week-in-trip-dip. Toen ik vorig jaar een maand te zeilen was, merkte ik dit ook bijvoorbeeld. Eerst is alles nieuw en spannend en fris, maar na een week komt mijn brein tot de realisatie dat dit energieniveau niet vol te houden is en dat ik moet bijkomen van alle positiviteit en interesse. Dat is maar goed ook, want het leven kan niet de hele tijd nieuw zijn, op een moment moet iedereen ademhalen en voor mij is dat ongeveer na een week. De termen die ik gebruik kunnen het doen klinken alsof ik maar een masker opzet en het niet naar mijn zin heb tijdens zo’n eerste periode, maar het tegenovergestelde is waar. Het verschil is simpelweg hoe teruggetrokken ik ben, terwijl ik evenveel geniet. Zo ook de afgelopen dagen, waarbij ik mijn lichaam en geest beide meer tijd geef om tot zichzelf te komen. 

Wat een wijsheid, wat een wijsheid, of anders klinkt het ten minste zo. Dat mag ook wel, gezien ik inmiddels de rijpe leeftijd van 22 jaren oud heb bereikt. Mijn verjaardag was tegelijk een erg speciale dag, als een dag als alle andere. Dit maakt het bijzonder om aan terug te denken, omdat ik een geweldige dag heb gehad, die omringd is door andere geweldige dagen. Ik had geen verjaardagsfeestje, of een verjaardagstaart, of een speciaal verjaardagsavondmaal. Andrea was de enige die mij, zonder gebruik van een telefoon, heeft gefeliciteerd en verder wist niemand in mijn fysieke omgeving dat ik jarig was. Het was een dag als alle andere in dat opzicht. Dat betekent niet dat ik geen prachtige dag heb gehad, het wil toevallig dat mijn verjaardag in een heel goede week viel. Ik voel dan ook helemaal geen spijt dat ik geen feestje heb gehad, of geen taart, omdat het vaste ritme waarin de dag viel al zo goed was dat het niet voelt alsof ik voor meer mocht hopen. Meer kreeg ik wel, over de telefoon. 

Nadat ik in zee had gedoken - voor het eerst was ik in de zee op 6 februari, dat vond ik wel gaaf - keek ik op mijn mobiel. Ik had al een paar verwachte felicitaties, inclusief de verwachte flauwe grap van broer Berend, en ik belde mijn familie. Dat kan namelijk zo leuk op Whatsapp, een chaotisch groepsgesprek met vier mensen. Mijn broer was een hond aan het uitlaten waar hij tegen bleef praten, mijn zus was haar tanden al aan het poetsen waardoor zij ook onverstaanbaar was, en mijn moeder zat op mijn broers kamer commentaar te leveren op de afwas die daar nog stond. Dat klinkt misschien als een bijzonder gesprek, maar het was precies waar ik blij van werd. Ik belde nog met mijn pa, die eerder een werketentje had, en we praatten over mijn verjaardag en de eerdere autoproblemen. Wat een mannen zijn we toch. Toen bekeek ik de foto die hij me over de e-mail had gestuurd, god weet waarom dat niet gewoon over Whatsapp kon, die man heeft een nieuwere iPhone dan ik, en ik bekeek de lieve verjaardagsmail die mijn moeder me had gestuurd. Alex was ook nog wakker en van haar kreeg ik berichtjes met een prachtige tekening en kaartjes voor een balletvoorstelling in april, zodat ik toch nog een cadeautje heb gekregen op mijn verjaardag. In de avond, na een dag verkenning van de zuidkant van het eiland, werd ik nog gebeld door vriendin Lova en door iedereen in mijn oude flat in Wellington, waar in beide gesprekken voor mij gezongen werd. Ik had niet gedacht dat ik op zoveel afstand zoveel lieve wensen zou kunnen ontvangen.

Het plan is om over 11 dagen terug te zijn in Nelson, maar voor die tijd is er nog genoeg te doen. Hopelijk voelt Andrea zich snel beter en kunnen we ons al zo aangewende ritme weer oppakken. Het leven in de auto blijft simpel, we zien sights, we eten goed, we slapen goed, en we rijden rond als de motor het toelaat. Zoals ik al eerder schreef in deze blog: zo makkelijk kan het leven zijn. Als kleine voetnoot na de dag van vandaag zal ik er wel bij zeggen dat het vooral in goede omstandigheden makkelijk is, maar niet alleen dan. Een week geleden op zondagavond, ook rond acht uur ’s avonds, stonden we geparkeerd bij de zee. Het waaide hard en het was een regenachtige dag. We hadden net couscous-salade gemaakt, ik was terug in de auto na buiten gekookt te hebben en mijn voet was nog doorweekt van de regen en de plas water waar ik in stond zonder het door te hebben. We aten onze salade met de achterklep nog open, kijkend naar de golven en schuilend voor de regen op het bed. We keken naar elkaar en kwamen allebei tot dezelfde conclusie: Als het zelfs in dit weer nog fijn is, overleven we deze 20 dagen op het zuidereiland wel. Gelukkig maar.

Liefs