Paradijsvogel, 17 oktober

Earl’s Paradise, Whangapoua

Een van de mooie dingen aan Nieuw-Zeeland vind ik dat er een plek bestaat die Whangapoua heet waar Earl zijn droom van een eigen paradijsje waar kan maken. Earl heeft twee dixies, portable toilets, neergezet met een kartonnen bord waar onduidelijk opgeschreven Toilets op staat. Er is een washokje met daarin een koude douche, al het water is gewoon schoon drinkwater. Betalen doe je wanneer het je precies uitkomt, waarschijnlijk betaalt niet iedereen en dat is oké. Earl begroet mij vanuit zijn auto wanneer ik aan kom rijden en met de 10 dollar wisselgeld geeft hij me ook twee grapefruits mee en een tip over waar ik lekker fruit kan plukken van de bomen in de buurt. In het paradijs zijn ook drie grote, witte honden die enthousiast rondrennen. Earl stelt er een voor als Hades en vertelt dat het een erg vriendelijk beestje is. Ik vraag maar niet of de naam is gekozen met het oog op sarcasme of lak aan de Griekse mythologie. Earl rijdt door en wanneer ik later die avond nogmaals de camping op rijd, is paradijsvogel Earl alweer naar zijn nest teruggekeerd.

Sinds de laatste keer dat ik hier iets geplaatst heb, is er van alles gebeurd. Ik zal beginnen met Raglan, een plek aan de westkust van het Noordereiland. Ik ben wel een beetje verliefd geworden op deze plaats. Raglan is een klassiek surfstadje (we spelen weer het autocorrect spel: Mijn autocorrect biedt “sufstadje” aan, iemand een idee wat dit betekent of wel zou mogen betekenen?). In Raglan zijn een paar surf- en skatewinkels, er is veel koffie te vinden en er zijn plekken om - voornamelijk gezond - eten te halen voor wanneer je het echt niet meer op kan brengen om je eigen eiwitten klaar te maken na je surfsessie. Het is ook een stad waar de mensen heel erg bezig zijn met hun eigen manier van leven: Er zijn geen plastic tassen te krijgen in de hele stad, meer dan de helft van de koffiedrinkers drinkt uit eigen meegebrachte beker en de surfauto van het hostel rijdt compleet elektrisch. Elke dinsdag wordt er gewerkt in de community garden en ook als backpacker kun je lekker meespelen met aardappels herplanten en onkruid wieden om terug te geven aan het stadje dat zoveel geeft. 

Iedereen die wel eens op ski- of surfvakantie is geweest, weet hoeveel rust de chaos van constant actief zijn kan geven. Wanneer er niet gesurfd wordt, wordt er gegeten om weer energie te krijgen en wanneer er niet gegeten wordt, wordt er geslapen omdat het toch wel een aardig grote maaltijd was waar we even van bij moeten komen. Zo zag mijn ritme er ten minste uit, en het was goed. Het surfen ging aardig, de mensen waren open en relaxed. Zo relaxed dat toen er een keer getoeterd werd in de stad, ik opschrok en me afvroeg wie zich wel niet zo druk aan het maken was.

Toch ben ik nu niet meer in Raglan. Zoals iedereen daar zei, is het moeilijk om uit Raglan weg te gaan en dat is waar. De stroming van de stad neemt je mee en zonder na te denken, vliegt de tijd voorbij. Dat besefte ik mij toen ik een ochtend wakker werd, en ik besefte dat het tijd was om door te gaan. Die dag probeerde ik namelijk te schrijven en ik had geen inspiratie om iets op papier te krijgen, er was gewoon niet veel in mijn hoofd waar ik mee bezig was. Heerlijk, maar niet precies waar ik naar op zoek was. Ik dacht terug aan de reden dat ik op reis ging en een deel daarvan was het verlangen naar een plek en gevoel zoals ik het had op dat moment. Een andere reden voor mij om nu in Nieuw-Zeeland te zijn, is om uit te zoeken waar ik zelf sta in die stroming en te zoeken naar wat ik wil. Een mooie quote, nogmaals uit Shantaram, omschrijft iets soortgelijks: “Personality and personal identity are in some ways like co-ordinates on the street map drawn by our intersecting relationships. We know who we are and we define what we are by references to the people we love and reasons for loving them.” Ik vind het heel mooi omschreven en ik denk dat hetzelfde geldt voor situaties. We leren over onszelf door te zien hoe we reageren op en ons voelen bij wat er ook gebeurt. Om dat voor nu meer op te zoeken, heb ik Raglan achter me gelaten en zit ik in mijn eentje in Earl’s Paradise. Hoewel ik verliefd ben geworden op de plek, komt er aan elke vakantieliefde een eind. 

Na een laatste zonsondergang reed ik met een lift mee weg van Raglan, naar Auckland, echt voor de laatste keer nu. Mijn dagen in Auckland voelden een beetje als het bakken van een taart. Het is niet erg om te doen en soms heb je zelfs lol, maar uiteindelijk gaat het toch om wat je maakt. De ingrediënten voor mij waren geduld, 1700 kiwidollars in cash, en een lage standaard. Het eindresultaat is Sunny:

Het leuke aan een auto is dat je deze, anders dan je dochter, wel een stripper-naam kan geven. Sunny is even oud als ik en ze heeft maar twee eerdere eigenaars gehad (we praten niet echt over onze eerdere partners). Ze is mijn allereerste auto en het hebben van een auto is zowel erg bevrijdend als stressvol, omdat ik het niet de eerste dagen al wil verpesten. Ergens verwacht ik nog dat de motor opblaast of dat de remmen het begeven (geen zorgen mama, ze doen het goed). Toen ik vandaag over een afgelegen weg reed met allemaal gaten ging ik zo langzaam dat alle locals me voorbij vlogen wanneer ik dat toeliet. Anders ook, maar zo straal ik nog wat autoriteit uit.

Sunny en ik toeren samen nu door de Coromandel. Ik schrijf inmiddels vanuit een hostel in Whangamata. Ik heb vanochtend de New Chums Bay walkway gedaan en vanmiddag heb ik Cathedral Cove gezien, veel rijden en veel lopen. Het rijden is soms wel saai, hoewel de wegen heel erg gaaf zijn. Het langdradige komt vooral door het gebrek aan muziek, omdat ik een kapotte antenne, geen AUX-kabel en één CD heb met klassieke gitaar. Het doel voor morgen is om CD’s te kopen, een zin waarvan ik niet verwacht had hem ooit nog te zeggen. Eens kijken of de romantiek van de CD nog leeft in Nieuw-Zeeland en ik wat moois kan vinden, ik houd u op de hoogte.

Rustigaan maak ik plannen voor later en bedenk ik waar ik mijn geld aan ga besteden. Op het moment heb ik weinig energie voor mooi geschreven verhalen en dat is oké, ik houd het bij een meer matter-of-fact update voor vandaag. Na een lange dag, met lange wegen en wandelpaden, ga ik dromen in en van mijn bed. Mijn hoofd is bij de mensen die ik vandaag ontmoet heb en bij de avonturen van morgen.

Liefs en ik zal proberen snel weer te schrijven, wanneer de inspiratie meer teruggekeerd is.